Twee lange reizen, afzien en een magische ervaring

Goedenavond!

Inmiddels is het ruim half elf 's avonds geweest en sta ik in de lobby van mijn superdeluxe ho(s)tel in Yogyakarta voor 6,30 euro per nacht maar weer eens wat te typen. Here goes...

De busreis vanaf Lovina naar Probolinggo voor de excursie naar Bromo verliep niet helemaal zonder problemen. Na lang in Lovina gewacht te hebben kwam de bus ruim een uur te laat aanzetten. Geen wonder, gezien het feit dat er wegwerkzaamheden waren, maar toch. Niet echt relaxed om er te staan in je korte broek en zodoende redelijk lek gestoken te worden door de muggen. Afijn, iets over half 8 mocht ik dan eindelijk instappen en dacht ik naast een eveneens backpackend stelletje plaats te nemen, maar ik werd snel teruggefloten door de medewerker van de bus en moest voorin gaan zitten naast een Javaans meisje.
Was gezellig met haar, alleen was haar Engels wel erg gebrekkig. Geen probleem, want in steenkolen Engels konden we elkaar duidelijk maken wat we bedoelden. Ze was lerares op een basisschool op Bali, waar ook haar man woonde en ze ging voor de Ramadan terug naar Jawa waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Ze was erg benieuwd naar wat ik verdiende in Nederland en ik natuurlijk ook wel naar haar verdiensten en al snel kwam ik erachter dat zij miljonair (in Ruppiah's) was, maar toch iets minder dan ik. Ik verdien toch bijna acht keer zoveel. Die trip met de bus kostte haar dus een flink vermogen. Opmerkelijk was ook dat zij evenals veel locals niet kon zwemmen en ik vertelde haar dat iemand haar dat misschien wel kon leren, maar haar leek het zwemmen maar niets. Het is me al meer opgevallen dat er maar weinig Indo's in de zee zwemmen. Voor hindoeisten is de zee het huis van de duivel en daar zullen de Indonesische moslims wel wat van mee hebben gekregen. De buschauffeur leek trouwens ook wel bezeten door de duivel, net als wel meer chauffeurs, want het recht van wie heeft de grootste geldt hier behoorlijk. Automobilisten op de andere weghelft werden zelfs de berm ingedwongen bij inhaalacties van onze chauffeur. Maar ja, met een bus wil je de strijd ook niet aangaan. Alle indo's zeggen: er gebeuren hier nooit ongelukken. Ik moet zeggen, wonderbaarlijk genoeg heb ik er ook nog geen gezien.

Nadat de ferry naar Jawa redelijk soepel ging, werden we rond middernacht ergens in een restaurantje gedropt waar we gratis wat mochten eten. Zat bij de prijs in, hoera! Had ik beter niet kunnen doen, want mijn maag is nog steeds niet helemaal hersteld. Veel eerder dan verwacht (2 uur 's nachts) kwam ik in een desolaat Probolinggo aan en werd ik niet geheel ontoevallig voor een reisbureautje afgezet. Achteraf bleek ik bij het reisbureautje ook te zijn afgezet, maar het was een redelijk prjis, daarover zo meer. De twee andere backpackers die bij me inde bus zaten hadden bij het boeken van de bus te horen gekregen dat ze bij het busstation afgezet zouden worden en niet midden in de stad. Ze stonden erop dat ze daar afgezet zouden worden en zijn uiteindelijk gewoon weer de bus ingestapt. Of ze uiteindelijk bij het busstation of flink verderop in Surabaya zijn uitgekomen weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik liever iets te veel betaalde dan om twee uur 's nachts een flink discussie aan te gaan.
Ik ben dus maar het reisbureautje ingegaan en daar zat al een vriendelijke man op me te wachten met een voorstel. In de reisgids had ik gezien dat bij Bromo wel wat meer te doen was dan alleen de vulkaan dus ik besloot er iets langer te willen blijven dan alleen een ochtend. Geen probleem en inclusief vervoer naar Jogjakarta zou het me 525.000 ruppiah kosten (bijna 50 euro), afgedongen naar 500.000 en dat vond ik wel een prima prijs. Even later zat ik in een krakkemikkig busje die met volle vaart naar het bergplaatsje ging. Het was al flink koud en jeeps stonden al in de rij om de toeristen naar het uitkijkpunt voor de zonsopgang te brengen. Ik wilde zo snel mogelijk een bed en na wederom afgezet te zijn (maar voor Nederlandse begrippen toch een prima prijs te hebben betaald) kon ik eindelijk gaan slapen.
Door mijn maagproblemen heb ik flink gebruik gemaakt van het bed en heb ik slechts afgewacht tot ik vanochtend verder de berg op kon. Mijn buren bleken drie Nederlanders te zijn, waar ik de rest van de ochtend gezellig mee op heb getrokken. Of het ochtend of nacht heette weet ik niet, maar het was 3:30 en flink koud. Op bijna 3000 meter hoogte stonden we vervolgens na een avontuurlijke rit met een jeep met heel veel andere mensen te wachten op de zonsopgang. Natuurlijk moesten we daarvoor wel driehonderd kraampjes passeren waarbij ieder kraampje precies hetzelfde verkoopt. Er stonden ook een paar verkopers te schreeuwen: "rainjacket?". Het was droog, dus stoicijns doorgelopen. Als ze nou handschoenen zouden verhuren...
De zonsopgang was uiteindelijk erg mooi, waarbij ik een mooi uitzicht had over de verschillende vulkanen die op het massief aanwezig zijn. De Bromo vulkaan zelf bleek de minst opvallende van allemaal te zijn, maar wel degene die twee jaar geleden nog tot uitbarsting is gekomen. Daarbij zijn wonderlijk genoeg slechts twee personen om het leven gekomen, maar zat iedereen wel een jaar zonder werk. Iets te gevaarlijk, dus een jaar dicht. Na tijdens de zonsopgang flink wat foto's te hebben geschoten op verschillende verhogingen, kon ik met een voldaan gevoel weer in de jeep stappen, op naar de volgende halte. Waar we vervolgens terecht kwamen was erg indrukwekkend: een grote zandvlakte. Het leek wel een landschap uit Mad Max oftewel het landschap waaraan je denkt bij Mongolie. Er was geen vegetatie om de wind tegen te houden, dus zat na de tocht alles wel onder het zand. De bescherming van de heilige vulkaan is overgedragen aan de hindoeisten, te zien aan de grote tempel aan de voet van de vulkaan. Deze links te hebben laten liggen zijn we de vulkaan zelf opgeklommen via een krakkemikkige trap om zo recht de krater in te kijken. Een meer met zwavelzuur is wat er op de bodem ligt, dus het zou niet echt verstandig zijn om erin te donderen. Dit moet ongetwijfeld al wel een keer gebeurd zijn. Vandaag niet gelukkig...

Eenmaal terug bij de homestay om 8 uur 's ochtends even alles afgespoeld en uitgeklopt en daarna ontbeten met de buren uit Nijmegen. We hadden nog honger dus zijn we daarna nog even een stukje naar boven gelopen om wat banana pancakes naar binnen te werken. Inclusief cola kostte dit toch snel 1,60 euro. In de toko werden we aangesproken door een van de vele medewerkers van het toerismegebeuren daar en we moesten opschieten. Zo gezegd zo gedaan en vervolgens begon de tocht naar beneden. Eenmaal weer in Probolinggo werd ik vervolgens met twee vriendelijke Britten in een luxe 12-persoons minibusje geladen om naar Yogyakarta te gaan. Al met al heeft het vanaf de homestay tot het hostel 12 uur geduurd, dus ik heb de knollen wel weer op. Tijd om te gaan slapen!

Foto's kan ik hier helaas niet uploaden, maar wie op www.google.nl het zoekwoord "bromo" intypt vindt gelijk al plaatjes van wat ik gezien heb.

Voor nu: vier nachten in Yogyakarta met onder andere een paar paleizen, de Borobudur en nog een andere tempel waarvan me de naam even ontschoten is...

Weltrusten!