Dag Bali, op naar Java

Goedemiddag beste volgers,

Inmiddels heb ik al uitgechecked bij m'n homestay en zit ik achter een computer in de buurt om te wachten op de nachtbus naar Probolinggo, vanwaar ik de zonsopgang bij de Bromo vulkaan kan zien. Iets om naar uit te kijken! De zonsopgang natuurlijk, niet de busreis. De bus vertrekt rond 7 uur 's avonds en ik hoop 's ochtens om 4 uur aan te komen, dan kan ik gelijk de berg op om van het uitzicht te genieten.

Vandaag is dus mijn laatste dag op Bali. Aangezien ik toch tijd genoeg heb, hier nog even een uitgebreid verslag.

Eergisteren ben ik met mijn reismaat Fabian vroeg opgestaan om dolfijnen te gaan zien. Onze prive-kapitein van de katamaran klopte zelfs op de deur om ons op te halen om 5:45, terwijl we toch echt 6:00 hadden afgesproken. Beter te vroeg dan te laat zijn we richting de Katamaran gegaan om met vele andere bootjes dolfijenen te spotten. Het was een mooie ervaring, waarbij de zonsopgang natuurlijk ook een grote rol speelde. We hebben aardig wat dolfijnen gezien en de 'kapitein' zei dat we van geluk mochten spreken, omdat de dag ervoor bijna geen dolfijenen te zien waren.
Na het spotten van de dolfijenen was het tijd voor ontbijt, een standaard lekkere bananenpannekoek waar ik er inmiddels al behoorlijk wat van heb verorberd. Ook was er lekkere Balineze thee, dus ik was tevreden.
Even later zijn we het water ingedoken om te gaan snorkellen en in tegenstelling tot op Gili had ik nu wel zwemflippers. Dat scheelt toch behoorlijk wat, want je bent een stuk sneller met die dingen. Het snorkellen was wederom mooi en beter dan vlak voor de kust van Gili T. Achteraf gezien had ik op de Gili's gewoon een snorkeltocht moeten nemen, dan zie je pas echt veel.
Eenmaal terug in het homestay hebben we genoten van de dag, waarbij het in de middag wel begon te gieten. Gelukkig zaten we in een goedkoop restaurant waarbij een portie niet zo heel groot was. Genoeg besteld dus! Eenmaal terug spraken we twee (wederom) Britse meisjes, die flink aan het relaxen waren. Hoewel, een van hen was in een boek aan het bladeren waarbij ik de titel Cash Flow (boekhoudkundig) voorbij zag komen. Ze was aan het studeren voor haar examens die twee dagen na haar terugkomst zouden beginnen. Natuurlijk had ik medelijden...

Lovina was prima, maar extreem rustig. We besloten wel een dag langer te blijven om naar het Medunjin eiland te gaan met een excursie om daar nog meer te snorkellen. Het zou de hele dag duren en het eiland is onderdeel van een nationaal park. Het gebied is beschermd en het koraal was dan ook mooier dan ik voorheen gezien had. Het aantal vissen viel wel een beetje tegen. Er waren ook wat duikers aan boord en die vertelden me dat wat dieper toch grotere vissen zaten, dus dat duiken moet ik ook gewoon een keer gaan doen.
Tijdens de trip heb ik wederom kennis gemaakt met flink wat mensen en op de terugweg zat ik naast een Deens stel met een bijzonder verhaal. De jongen in kwestie had een paar jaar geleden voor weinig een gemeenschapswoning gekocht, maar doordat de regels betreft aan- en verkoop veranderden werd de markt opengebroken. Gevolg: waardestijging van 800%. Zijn idee: huis verkopen en een wereldreis maken. Zo gezegd zo gedaan en na 15 maanden was hij in Indonesie beland. Hij heeft er nog 21 tegaan en wil alle continenten gehad hebben. Het bijzondere: hij reist per fietst. Natuurlijk ben ik een beetje jaloers, maar drie jaar in je eentje reizen gaat een beetje te ver. Zijn vriendin komt hem elke vakantie opzoeken, dus dat scheelt wel weer.

Ook hebben Fabian en ik een Duits stel ontmoet waarmee we gisteravond zijn gaan eten. Het was een gezellig restaurantje waarbij vreemd genoeg de grote Bintang uitverkocht was en we genoegen moesten nemen met kleine Bintangs. Natuurlijk was dit bedrijfseconomisch wel voordeliger, maar goed. Al met al kostte de hele avond precies 9 euro, dus klagen mogen we sowieso niet. Heerlijk gegeten en gepraat met de Duitsers (in het Engels, sorry Katalin). Er werden veel verhalen gedeeld en het werd emotioneel toen Lena ons deelde dat een van hun beste vriende 2,5 week was overleden aan een tumor in z'n hoofd. Er zat precies een week tussen diagnose en overlijden. Het deed ons wel beseffen dat we gelukkig moeten zijn met onze gezondheid en dat we moeten genieten van de dagen. Daar ben ik dus volop mee bezig :)

Tijdens het eten werd een soort Balineze dans opgevoerd door een paar kinderen die eigenlijk al in bed hadden moeten liggen. Uiteindelijk werd Ben, mijn tafelgenoot ook uitgekozen om mee te doen. Het filmpje is natuurlijk fantastisch en iedereen die zich het filmpje van mijn charmante buikdansende vader kan herinneren kan zich voorstellen hoe leuk het moet zijn geweest.
Lena bleek evenals ik veel in Berlijn te komen omdat ze een oom heeft daar, maar ze wist me helaas te vertellen dat het kunstcentrum Tacheles gesloten is en gesloopt wordt. Waarom? Er komt een winkelcentrum te staan. Het is een doodzonde, want het was een van de cultureel verrassendste plekken in Berlijn waar tevens veel toeristen op afkwamen. De eerste slag was in december al uitgedeeld, toen de beste schilder van het complex, de Wit-Russische Rodin, van zijn kunst werd beroofd. Het kapitaal wint in Berlijn, helaas.
Daarna kwam er een man aanzetten met een gitaar, die we de avond ervoor ook al in een ander kroegje hadden gezien. Hij was alweer dronken, maar kon nog wel aardig gitaar spelen. Zijn Engelse uitspraak was echter bijzonder slecht en hij mompelde maar wat woorden aan elkaar. Toen hij zei dat hij wat romantisch ging spelen voor Ben en Lena wist ik al dat hij een nummer van Ronan Keating ging spelen. Helaas had ik gelijk...
Even later vroeg hij of een van ons gitaar kon spelen en dat moment heb ik natuurlijk aangegrepen om mijn nummers te laten horen. Mijn gebruikelijke Led Zeppelin met Stairway to Heaven, RHCP met Under the Bridge en Incubus met de accoustische versie van A Certain Shade of Green werden gewaardeerd. Helaas kan ik er niet bij zingen en weiger ik om zo maar teksten te verzinnen in tegenstelling tot my friend waar de gitaar van was.

Eenmaal weer terug bij de homestay vroeg een Balinees of we nog bier wilden. Dat ging hij wel even voor ons halen op z'n scooter en natuurlijk kreeg hij er als beloning zelf ook een. Hij was de wacht van de homestay, maar hij mocht gewoon slapen als hij dat wilde. Op een geimproviseerd bedje zou hij gaan liggen als hij dat wilde. Echter, hij had nog meer last van de karaoke-toko naast ons dan wij, dus deed hij geen oog dicht. Hij zei dat hij daarom het bier nodig had, dat zorgde ervoor dat hij beter kon slapen. Na even met hem gepraat te hebben bleek hij ook een van de vele Balinezen te zijn die nog nooit een ander eiland heeft gezien. Ondanks het toerisme zijn de Balinezen dus niet welvarend. Met deze gedachte in m'n achterhoofd en de gedachte dat ik al vele landen gezien heb en ga zien, kan je natuurlijk niet anders concluderen dat we blij mogen zijn met onze welvaart. Weer een wijze les!

's Ochtends moest Fabian bijtijds opstaan om de shuttlebus naar Kuta te nemen, dus dit was waar we ieder ons eigen zouden gaan. Hij ging terug naar Duitsland, omdat z'n baan 1 augustus begint en ik reis verder naar Java.

Hiermee is er een einde gekomen aan mijn tijd op Bali, waarbij ik veel gezien heb en veel mee heb gemaakt. Het is een prachtig en dus ook vrij druk eiland. Ik raad iedereen aan om er een keer naartoe te gaan. Het is nu twee uur 's middags en na twee uur achter de computer hebben gezeten om alles up te daten lijkt het me tijd om de computer gedag te zeggen. Even wat eten, relaxen en daarna de bus in naar Java. Dat eiland is nog armer dan Bali en ik ben dan ook benieuwd wat ik tegen ga komen. Ook de ramadan kan voor wat moeilijke situaties gaan zorgen, maar ik zal het wel overleven.

Het kan een paar dagen duren voordat ik weer internet heb, dus tot horens!

Overigens heb ik flink wat foto's op facebook gezet die voor iedereen toegankelijk zijn.

Klik hiervoor op onderstaande link:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.441551025877015.104210.100000663642320&type=1&l=4d9032ef01